Prishja e objekteve të trashëgimise kulturore është bërë modë po aq sa zëvëndësimi i tyre me kulla gjigande prej betoni.
Ku po shkojmë kështu?

Shumë lek hidhet e pak gjë bëhet.
Ky është realiteti me tenderat publikë prej kohësh.

Inspektimet e bëra në banesat e dëmtuara nga tërmeti po bëhen sa për të kaluar rradhën.
Shumë prej të dëmtuarve presin ndimat qe prej 1 viti.
Ndërkohë dimri është në prag.

Muajt e parë, pas zgjedhjeve të përgjithëshme, fillojnë të dalin në pah të vërtetat dhe gënjeshtrat e premtimeve të bëra gjatë fushatës.

Pensioni është shpesh e vetmja e ardhur që ka për të jetuar mosha e tretë.
Kuptohet që e presin me padurim. Por... ai është një e ardhur minimale sa shpesh mjafton vetëm për të paguar detyrimet mujore dhe ilaçet.

Dëmtimi i objekteve të trashëgimisë kulturore është një humbje e pariparueshme.
Në Tiranë ky fenomen është shndërruar në një realitet të përditshëm që po ja zhduk identitetin kryeqytetit.

Si në verë ashtu edhe në dimër, situata për të dëmtuarit e tërmetit nuk ka ndryshuar.
Sot, 11 muaj pas tërmetit, banorët ende janë në qiell të hapur.

Kemi parë që shumica e protestave merr një tjetër rrugë nga ajo për të cilën filluan.
E tillë ishte edhe protesta e studentëve, ku halli hallit nuk i ngjante...
Disa kërkonin ulje tarifash...disa të tjerë mësim cilësor e disa të tjerë kërkonin fatin e tyre të jetës.

Një student kalon vite duke studiuar, duke ëndërruar e bërë plane për profesionin. Dhe vjen një ditë, kur ëndrra i prishet nga një realitet krejt tjetër. E atëherë për të jetuar nga banka e shkolës përfundon në banakun e lokalit.

⁣Sa më tepër deklarohet se i afrohemi Bashkimit Europian, aq më shumë bëjmë hapa pas.